U kent ze vast ook wel, die dynamische kantoortypes die met de laptop op de arm in gestrekte draf van de ene meeting naar het andere bilaterale overleg hollen. Druk, druk, druk.. altijd bezig om iets af te tikken, ergens een klap op te geven, dingen op de rails aan het zetten, kortsluiten, afstemmen, uitrollen en weet ik wat allemaal nog meer. Vraag iemand hoe het gaat en negen van de tien keer luidt het antwoord ‘Druk. Hartstikke druk. Loopt van alles.’

En dan vind ik toch weer zo’n pareltje onder de eindeloze stroom nieuwsberichten: Wolfgang R., een Duitse gemeenteambtenaar heeft het gepresteerd om veertien jaar lang niets te doen op kantoor. Maar dan ook helemaal niets. HR was Wolfgang even vergeten bij de reorganisatie in 1998. Sindsdien had hij geen nieuwe taken, directe collega’s, laat staan een leidinggevende. Wolfgang heeft zijn diensten af en toe nog wel aangeboden, maar men had het veel te druk om naar hem te luisteren. Veertien jaar lang heeft Wolfgang mensen heen en weer zien rennen en vliegen, vergadering in, vergadering uit… en niemand, helemaal niemand heeft ooit gedacht ‘wat doet die man hier eigenlijk?’

En op zijn laatste werkdag stuurde Wolfgang voor het eerst in veertien jaar weer een ‘e-mail to all’: ‘Adieu, collega’s. Ik ga met pensioen.’

Arthur Lubbers